Wat is er nu eigenlijk zo anders/speciaal aan een cd die gedrukt is in Japan?
Met vriendelijke groet,
Ton Wijers
ze zijn op basis van sushi gemaakt?
ik zou het echt niet weten, behalve dat ze van ver komen.
Er is in de redbook specs een de-emphase opgenomen die specifiek door de japanners gebruikt werd. Dat betekende dat een deel van de dynamiek in het hogetonenstuk werd ingeruild voor een betere signaal-ruisverhouding. In cd-spelers hoort officieel zo'n de-emphase (70 uS dacht ik) te zitten die door een bepaald bit wordt geactiveerd.
Ik ben ooit een cd tegengekomen die met een pre-emphase was opgenomen. De grap is dat als je die ript met Feurio! bijvoorbeeld, en je beluistert de WAV files, dan klinkt het erg schel. Brand je die cd vervolgens weer met dat bewuste bit op "aan" dan klint de cd weer goed. Of je mikt de preemphase eruit door de deemphase in cooledit eroverheen te gooien, dan heb je weer een gewone cd.
Een beetje raar, dit soort trucs kwam uit het cassette/bandrecordertijdperk, ook de platenspeler heeft idt om begrijpelijke reden (het systeem brengt zelf ruis met zich mee, en op die manier kon je dat verminderen). Bij CD is dat echt niet nodig, en toch is dat wrs op japanse voordracht erin gekomen.
Ik weet niet het naadje van de kous, misschien weet Piet dat 😉 Maar feit is, dat sommige (voornamelijk japanse) cd's met een extra hoeveelheid hoog zijn opgenomen. Misschien konden ze in het begin de 96dB S/R niet halen door het analoge stuk na de D/A omzetting.
